Zwyrodnienie stawu biodrowego dotyka coraz młodsze osoby i nie jest już tylko domeną ludzi w podeszłym wieku. Do charakterystycznych objawów tego schorzenia należą m.in.: nasilający się ból biodra, uczucie przeskakiwania w stawie, sztywność i mniejszy zakres ruchu, problemy z chodzeniem, utykanie. Nieleczone lub leczone nieprawidłowo zwyrodnienie tylko nasila i tak już uciążliwe objawy, prócz tego prowadzi do dalszej degeneracji stawu. W takim wypadku uzasadniona staje się endoproteza stawu biodrowego.
Czym jest endoproteza stawu biodrowego?
To inaczej sztuczny staw, proteza tkanki chrzęstnej i kości biodra. Sam zabieg polegający na jej wszczepieniu nazywamy endoprotezoplastyką. Implant może być wykonany z metalu, ceramiki lub tworzyw sztucznych. Lekarz dobiera taki implant, który spełni oczekiwania pacjenta, jednocześnie będąc dopasowanym do stopnia degeneracji stawu.
Jak długo trwa rehabilitacja?
Odpowiednio dobrane ćwiczenia i techniki manualne to klucz do odzyskania sprawności. Nie istnieje jedna z góry określona granica czasu trwania rehabilitacji, jednakże zazwyczaj podaje się pewne przedziały. To, ile ostatecznie będzie trwała rehabilitacja, zależy m.in. od takich czynników, jak:
- stan ogólny pacjenta,
- dotychczasowa aktywność,
- wiek,
- waga,
- sprawność mięśni,
- stany zapalne i zwyrodnienia innych stawów,
- wydolność krążeniowa.
W przypadku rodzaju zastosowanej protezy można bardziej przybliżyć czas trwania rehabilitacji. Kapoplastyka stawu biodrowego z implantem bezcementowym może wydłużyć czas rehabilitacji do nawet pół roku! Z kolei w przypadku wszczepienia implantu cementowego czas rehabilitacji skraca się do 2-3 miesięcy.
Jak wygląda rehabilitacja?
Każdy rodzaj ćwiczeń jest dobierany indywidualnie, dzięki czemu może przynieść najlepsze efekty. Rehabilitant przy układaniu planu rehabilitacji bierze pod uwagę wiek pacjent, schorzenia, inne zwyrodnienia, rodzaj implantu, obecność powikłań pozabiegowych czy wydolność krążeniową.
Endoproteza stawu biodrowego niesie za sobą ograniczenie pewnych czynności. Nie należy np. spać na operowanej stronie, schylać się, zakładać nogę na nogę czy podnosić ciężkie rzeczy.
W pierwszym etapie rehabilitacji jeszcze w szpitalu konieczne jest wzmocnienie mięśni, ruch kończyn oraz pionizacja pacjenta. Kolejne dni to w zasadzie samodzielne próby wstawania i chodzenia (za pomocą kuli lub z asekuracją). Ponadto pacjent uczy się wchodzić i schodzić ze schodów.
Stopniowo zwiększa się zakres ruchu stawu oraz siła mięśni. Systematyczność wykonywanych ćwiczeń sprawia, że pacjentowi łatwiej jest dostosować się do nowych warunków i zacząć funkcjonować od nowa.
